Terug naar overzicht
Christine vertelt: “Vandaag zijn we bij een groepswoning aan het Heerepad, gewoon in de wijk. Hier lopen we elke donderdagmiddag een korte route met de bewoners. Het mooie is dat we zodra we hier binnenstappen, je de zorgen die je in het normale leven misschien hebt gelijk vergeet. De bewoners zijn altijd blij om ons te zien en willen graag iets ondernemen.”
“Met deze groep bewoners lopen we meestal een half uurtje”, vult Kitty aan. “In de zomer gaan we ook wel eens een ijsje halen, maar omdat de meeste cliënten inmiddels een beetje op leeftijd komen, is dat eigenlijk net iets te ver. Daarna gaan Christine, Harry en ik door naar een andere groepswoning op de centrumlocatie van St. Anna. Daar wandelen we meestal nóg een uur met verschillende cliënten. Dan hebben we toch onze beweging gehad.”
Harry lacht: “Met die cliënten lopen we ook altijd naar de boerderij. Dan bezoeken we de verschillende dieren en doen we hun geluiden na. Nou ja, ik tenminste. Soms wijs ik dan naar een varken en vraag ik: ‘Hoe doet het varken dan?’ Dan krijg ik soms als antwoord: ‘Miauw.’ Dat is toch hartstikke leuk, dat iemand zichzelf doorgaans niet verstaanbaar kan maken, maar me dus wel bewust voor de gek houdt.”
Christine sluit af: “Wandelen met cliënten geeft ons veel voldoening. Net zoals andere mensen heb ik ook wel eens een dag dat ik minder goed in mijn vel zit. Maar als ik dan hier ben geweest en weer thuis kom, denk ik: waar maak ik me eigenlijk druk over? Omgaan met deze bewoners relativeert heel erg!”
